معضلات فرهنگی در اتوبوس؛ از بوی عرق تا خواستگاری - پرسینا بلاگ

درست است که این روز ها دیگر از آن اتوبوس های زهوار در رفته قدیم، خبری نیست و اتوبوس های بهتری شهروندان را جابه جا می نماید، اما هنوز یک سری افراد هستند که با رفتارشان لذت یک سفر درون شهری را به شدت تلخ می نمایند! اتوبوس سواری، آدابی دارد که مانند یک قانون نانوشته است. اگر این آداب رعایت گردد، همه از سفر شهری با اتوبوس احساس رضایت می نمایند، اما اگر رعایت نگردد، برای همه اعم از راننده و مسافر دردسرساز است.

همه ما اگر یک بار هم در عمرمان سوار اتوبوس شده باشیم، می توانیم دست کم این مسائل را حدس بزنیم؛ چه رسد به این که بخواهیم روزانه برای رفت و آمد به محل کار، دانشگاه، مدرسه و سفر های درون شهری از اتوبوس استفاده کنیم. آن وقت این معضلات بخشی از زندگی روزمره ما می گردد. در واقع می توان گفت فرهنگ اتوبوس سواری در کشور ما، هنوز جای کار دارد و با گونه مطلوب و ایده آل آن فاصله داریم. در این پرونده سعی می کنیم با زبانی نقادانه و تصویرسازی هایی جذاب به عمده مسائلی که مسافران اتوبوس ها با آن درگیر هستند، بپردازیم.

شنیدن داستان های فرهادی طور!

یکی از آداب استفاده از حمل و نقل عمومی، آرام صحبت کردن است، اما بعضی افراد با صدای بلند با کنار دستی یا تلفن همراه شان صحبت می نمایند و تمام مسافران از تحلیل های سیاسی بگیرید تا جزئیات ماجرای برکناری فلان مهندس، آموزش آشپزی و ملیله دوزی از راه دور، طلاق پسر فلانی و عروس شدن دختر فلانی مطلع می شوند. گاهی هم به دلیل پیاده شدن، داستان یکی از آن ها برایتان مثل فیلم های اصغر فرهادی انتها باز می ماند!

پسرجان، زل نزن به قسمت خانم ها!

در بعضی اتوبوس ها، آقایانی هستند که حتی اگر تمام جایگاه های اتوبوس خالی باشد، جایگاه که برای نشستن انتخاب می نمایند حتما باید چشم اندازی رو به خانم ها داشته باشد! بعدش هم از ابتدا تا انتهای راستا سعی می نمایند از این منظره نهایت استفاده را ببرند! در حالی که زل زدن به اشخاص، مزاحمت و تجاوز به حریم آن هاست. در این مواقع فقط یک راه وجود دارد و آن اعتراضِ مودبانه است. اگر همه در برابر نقض این حق خود معترض شوند، کمتر شاهد این مزاحمت ها خواهیم بود.

مسئول انتشار بوی عرق و سیر!

از آزار دهنده ترین مسائل و البته رایج ترین آن ها که مسافران اتوبوس ها با آن دست و پنجه نرم می نمایند، بو های بدی است که گاهی با آن پذیرایی می شویم! این بو ها دسته بندی های متنوعی دارند. مثلا بوی سیر! فرض کنید شخصی شب قبل سیر و آبگوشت خورده است و از قضا صبح امروز هم آزمون زبان دارد و در اتوبوس دایم با خود تکرار می نماید: good morning، به معنی صبح به خیر بنابراین روز شما با این شروع هیجان انگیز، سراسر شور می گردد!

البته شور برای پریدن از اتوبوس در حال حرکت خواهد بود نه رسیدن به مقصد! یا مثلا عطر عرق هایی که بعضی به ترشی می زند و بعضی به تلخی، بعضی خنک هستند و بعضی گرم، اما همه بدون استثنا ماندگاری و قدرت پخش بوی فراگیری دارند!

لذت نبر از هل دادن!

گاهی برای به چنگ آوردن هرچه سریع ترِ آن جایگاه آخر سمت چپ یا کنار پنجره حتی مهلت نمی دهیم مسافر قبلی از اتوبوس پیاده گردد و با تمام قوا به مسافر هایی که قصد پیاده شدن دارند، هجوم می بریم و انتظار داریم آن ها به صورت روح از ما عبور نمایند! گاهی فکر می کنیم اگر هل ندهیم جنگ را باخته ایم، مخصوصا اگر با لبخند آن هایی که قهرمان میدان شده اند روبرو شویم، این سرافکندگی را تا ابد از یاد نخواهیم برد.

با ورود سالمندان، خودمان را به آن راه نزنیم!

همه ما واقفیم که در اتوبوس اولویت با سالمندان، معلولان، خانم های بچه دار یا باردار است، اما گاهی اوقات وقتی می بینیم سالمندی وارد اتوبوس می گردد، هندزفری را در گوش هایمان می گذاریم، با وسایل مان سرگرم می شویم، مشغول تماشا و مطالعه دقیق اسامی مغازه ها می شویم و حتی چشم هایمان را می بندیم که مثلا حواس مان نیست! اما خودمان هم خوب می دانیم که حواس مان هست. اگر خیلی خسته نیستیم، سعی کنیم هوای این گروه را داشته باشیم. بالاخره ما هم خیلی زود به دسته سالمندان خواهیم پیوست.

جایگاه جای نشستن است یا نوشتن؟!

گاهی دیده می گردد روی جایگاه شعار هایی با محتوای نفرین علیه چاق ها، لاغرها، ملت ها، دولت ها و چیز هایی که از گفتن اش هم معذوریم با خطوطی نه چندان نستعلیق نوشته شده است! حتی به رغم این که اتوبوسرانی روی این جملات قصار اسپری می زند، باز روی اسپری ها شعار هایی علیه اسپری زنندگان نوشته می گردد! همین جا از مدافعان حقوق تمام موجودات می خواهیم فعالیت های مدنی و بشردوستانه خود را به نحو دیگری غیر از آسیب زدن به اموال عمومی پیش ببرند.

سد معبر هم افتخار دارد؟

گاهی، چون قرار است فقط 12 ایستگاه دیگر پیاده شویم، همان ابتدای ورودی اتوبوس می ایستیم و راه بقیه را سد می کنیم. نتیجه این می گردد که انتهای اتوبوس خالی است، اما چون ابتدای ورودی اتوبوس پر از شهروند است، مسافران تازه وارد جایی برای سوار شدن نمی بینند. آخر این جور سد معبر، افتخار دارد که به خودتان می بالید؟ این جور مواقع به نظر می آید دشمنی سخت و دیرینه ای بین مسافران اتوبوس وجود دارد که حتی حاضر نیستند برای رعایت حقوق هم مقداری جابه جا شوند.

بی خیال خواستگاری در اتوبوس شوید!

گاهی در قسمت زنانه اتوبوس با لبخند هایی از جانب یک مادر که معمولا هم پیرزن هست، روبرو می شوید و تا می آیید درباره علل مهربان شدن وی اندیشه کنید، با پرسش هایی از قبیل: خانم شما چند سالتونه؟ چی خوندید؟ خونتون کجاس؟ پدر کارمندن یا بازاری؟ قدتون چنده؟ درآمدتون چقدره؟ مجردین یا متاهل؟ روبرو می شوید. سوال شخصی در هر مکانی ناشایست است؛ حتی اگر هدف امر خیر باشد، باید سوال آخر را همان ابتدا بپرسیم تا مخاطب در صورت تمایل به پرسش های بعدی پاسخ دهد، نه این که بعد از هزارتا سوال متوجه شویم که طرف متاهل است و تازه یک بچه هم دارد!

راننده اتوبوس، راننده آژانس نیست!

گاهی هم پیش می آید که فکر می کنیم راننده اتوبوس، راننده آژانس است. شاید هم نمی دانیم اگر رانند ه ها در جایی غیر از ایستگاه نگه دارند، جریمه می شوند و هراتفاقی بیفتد، آن ها مسئول اند. پس بهتر است این قدر با لحنی طلبکارانه یا مصرانه از راننده ها نخواهیم هر جا که ما اراده کردیم، بایستند. تازه معمولا اعتراض هم داریم به خصوص وقتی که اتوبوس پشت چراغ قرمز یا در ترافیک است که چرا وقت ما را می گیرد!

جای دیگران را تنگ نکنیم!

شاید با خودمان بگوییم: ایول، کیفم رو می ذارم این وسط، دیگه مزاحمم نیست! در حالی که کیف مان مزاحم بغل دستی و جای او را تنگ نموده است، این حرکت نه تنها کمال خودخواهی است بلکه برای راحتی خودمان بخشی از راحتی یک فرد دیگر را سلب می کنیم، ما اصلا چنین حقی نداریم. حق ما فقط یک جایگاه است، نه بیشتر.

توی صورت هم خمیازه نکشیم!

حالا که مجبوریم در طول روز دقایقی را نزدیک هم سپری کنیم، باید بدانیم خمیازه کشیدن، عطسه و سرفه کردن در صورت دیگران خوشایند نیست و باید حواس مان جمع باشد، در صورت پیش آمدن هریک از موارد بالا، به سرعت با دستمال یا دست، جلوی دهان خود را بگیریم. این مورد مخصوص اتوبوس نیست و شاید در محل کار هم با آن روبرو باشید، اما چون در اتوبوس فاصله هایمان با یکدیگر بسیار کم است، توجه به آن، ضرورت بیشتری می یابد.

بلند کردن دیگران با زرنگ بازی!

درست است که باید به سالمندان احترام گذاشت و در یکی از همین مطالب هم اشاره شد که باید حواس مان بیشتر به آن ها باشد، اما بعضی از آن ها وقتی وارد اتوبوس می شوند و جایی برای نشستن نمی یابند، از هوش شان در زرنگ بازی استفاده می نمایند و با گفتن یه کم جا باز کنید، منم بشینم خودشان را بین افراد نشسته به زور جا می دهند تا بالاخره یک نفر برای رهایی از فشار دو جانبه بلند گردد و آن ها جایگاه را تصاحب نمایند! در این موارد که گاهی هم سالمند نیستند و یکی از دوستانمان است، فرد به زور نشسته می گوید: ای بابا راضی نبودیم شما بلند شید، ولی خب در همین هنگام جایشان را حسابی روی جایگاه محکم و در دل به نبوغ خود افتخار می نمایند.

خیلی نزدیک به هم نایستیم!

یکی از چیز هایی که نه تنها در اتوبوس ها بلکه در تمام صف ها و ازدحام جمعیت دیده می گردد این است که هموطنان به حریم فیزیکی هم احترام نمی گذارند. باید تا جایی که امکان دارد از تماس فیزیکی با بقیه پرهیز کنیم. حتی در حد 5 دقیقه در اتوبوس. همواره آن قدری جا هست که دو نفر خیلی با هم مماس نباشند.

یومی بلاگ: یومی بلاگ | آرشیو خبری و مقالات متنوع وب