فیلم روسی؛ تصاویر کارت پستالی جناب کارگردان

به گزارش پرسینا بلاگ، اصرار بازیگران برای بازی های گل درشت، مثل صدای عجیب صابر ابر یا خدا خدا کردن میلاد کی مرام که نمی دانم کی قرار است یک بازی درست از خودش نشان دهد یا گریه های خنده دار امیر آقایی مقابل طناز طباطبایی که آه من تو را دوست دارم، من بدون تو می میرم خلاقیت است؟

علی ولی اللهی| امان از روزی که کارگردان یک فیلم تحت تاثیر یکی از المان های اثر خودش قرار بگیرد. این المان یا به بیان بهتر یکی از اجزای فیلم، می تواند چیز های زیادی را در بر بگیرد؛ ایده اولیه، روایت، یکی از بازیگران، موسیقی یا هر چیزی دیگری.

در این صورت ما در نهایت با اثری مواجهیم که در آن یک جنبه از فیلم بسیار پررنگ است و مدام می خورد توی ذوق مان و باقی اثر می گردد لنگ در هوا. آن جنبه ای که آقای کارگردان می خواهد بکند توی چشم مان که ببینید فلان چیز فیلم من چقدر باحال است. هنگام تماشای فیلم روسی چنین حسی به مخاطب می دهد.

امیرحسین ثقفی در فیلم جدیدش یک لوکیشن انتخاب نموده که در ناکجاآباد است و چنان مجذوب این لوکیشن شده که همه اجزای فیلم را بالکل دایورت نموده است. دوربین ثقفی در روسی با نما های کارت پستالی از لوکیشن مدام می خواهد به ما قدرت تصویربرداری و قاب بندی کارگردان را نشان بدهد.

در این بین نه چیزی از قصه می فهمیم نه چیزی از کاراکتر ها و نه حتی از خود همان جایی که مدام تصاویرش توی چشم مان است. تصاویر روسی بیشتر از اینکه یک فیلم باشد، می تواند یک آلبوم عکس باشد.

یا حداکثر یک گالری عکس با تم سرد و خشن. مولف در روسی تقریبا پای همه ژانر ها را به اثر باز می نماید و در نهایت به هیچ کدام هم نمی پردازد. روسی مثل ظرف میوه ای است که در آن پوست سیب و موز و گلابی و هسته هلو و تخمه های هندوانه به چشم می خورد، اما میوه ای در کار نیست.

بازی های اگزجره با تاکیدات دوربین روی چهره که ما را یاد سینمای اکسپرسیونیستی می اندازد، برداشت های طولانی و تراولینگ های بی دلیل دوربین که می خواهد سینمای شرق اروپا را تداعی کند، مثلث عشقی فیلم که نشان دهنده وجه رمانتیک اثر است و البته این سه ضلعی هیچ گاه به یک مثلث تبدیل نمی گردد و در نهایت سه خط پاره از هم جدا باقی می مانند، گریم های فتوشاپی بازیگران که کوشش دارد فضایی شخصی سازی شده را خلق کند، حضور یک رفیق با مرام الکلی که می نشیند کنار رفیقش به عرق خوری در حالی که آهنگ دولدور عدنان شنسس پخش می گردد و قرار است سینمای دهه چهل و پنجاه خودمان را تداعی کند و چند نمونه دیگر همگی در نهایت ملغمه ای می سازند بی سر و ته.

آیا این معجون بدمزه را می توان سینمای متفاوت خطاب کرد؟ آیا اگر مولفی نتواند پرداخت درستی از موقعیت داشته باشد و در وهله اول نسبت خودش را با اثرش تعیین کند، این می گردد خلاف جریان شنا کردن؟ آیا ضعف نویسنده در شخصیت پردازی در همین کتگوری جا می گیرد؟

اصرار بازیگران برای بازی های گل درشت، مثل صدای عجیب صابر ابر یا خدا خدا کردن میلاد کی مرام که نمی دانم کی قرار است یک بازی درست از خودش نشان دهد یا گریه های خنده دار امیر آقایی مقابل طناز طباطبایی که آه من تو را دوست دارم، من بدون تو می میرم خلاقیت است؟

در نهایت باید پرسید اگر همه کاراکتر ها را از فیلم حذف کنیم، روایت را کنار بگذاریم و فقط بنشینیم تصاویر کارت پستالی جناب کارگردان را ببینیم چه اتفاقی می افتد؟ یک ظرف پر از پوست میوه با یک ظرف خالی چه فرقی دارد؟